مبانی تعلیم و تربیت اسلامی

در شمارة قبل به مفهوم شناسی، پیشینه و ضرورت های موضوع مبانی تعلیم و تربیت پرداختیم. با توجه به اینکه انسان شگفت ترین مخلوق خداوند و والاترین نشانة قدرت اوست، انسان مستعد اتصاف به همة صفات و کمالات است و آفریده شده تا به مقام خلیفة الهی برسد و این جز با تعلیم و تربیت صحیح امکان پذیر نیست. بهترین راه برای تربیت انسان، شناخت اهداف تربیت است. رسیدن به کمال، تقرب به خداوند و ... را از مهم ترین اهداف تربیتی برشمرده اند. برای تعیین اهداف تربیت انسان، شناخت نیازهای او بسیار مهم است؛ سه مبنا یا منبع برای این شناسایی ضروری است: مبانی علمی، مبانی فلسفی و مبانی دینی. به عبارت دیگر معرفتی که ما از جان، انسان و خداوند داریم، ما را در تعیین اهداف تربیت یاری می دهد. جهان بینی مادی یا الهی، می تواند نقش تعیین کننده ای در ترسیم اهداف تربیتی داشته باشد.

اصول تعلیم و تربیت اسلامی از دیدگاه شهید مطهری (ره) بخش دوم

اصول تعلیم و تربیت اسلامی از دیدگاه شهید مطهری (ره):

بخش دوم:

اصول تعلیم و تربیت اسلامی از دیدگاه شهید مطهری (ره) :

تذکر: این مقاله برای جلوگیری از خستگی کاربر به دو بخش تقسیم شده که بخش اول آن پیش روی شماست و لینک بخش دوم در انتهای صفحه ارائه گردیده است. 

چکیده

هریک از نظامهای تربیتی اهداف خاصی را مدنظر دارند و همه فعالیتهای خود را برای تحقق آنها مصروف می دارند. در تربیت اسلامی، هدف اساسی و غایی تربیت، الهی شدن آدمی است. برای رسیدن به این هدف ، استعدادهای عالی انسان که در خلقت او قرار داده شده است باید رشد کند و فعلیت یابد. علامه شهید مرتضی مطهری که در خصوص تربیت انسان نیز دیدگاه هایی دارد با الهام از مکتب تربیتی اسلام معتقد است:«تربیت، پرورش استعدادهای درونی و به فعلیت درآوردن آنها است.» با مطالعه آثار ایشان اصول و قواعدی می توان استنباط کرد که رعایت آنها رسیدن به اهداف تربیت اسلامی را ممکن می سازد. اصولی که در این مقاله مورد بحث قرار می گیرد عبارت است از:هماهنگی با فطرت، اعتدال، جامعیت، تأمین نیازهای واقعی، تأکید بر تربیت کودکی، توازن امور ثابت و متغیر، هدایت خواهی، حکمت جویی، بهره گیری از اراده، تلازم علم و عقل، انسانیت دوستی، جذب و دفع، پیوند تربیت

با معنویت.

کلید واژه ها: هدف غایی، تربیت، فطرت، انسان الهی، نیاز واقعی، معنویت، حکمت جویی، هدایت خواهی، اعتدال

نہج البلاغہ

خلاصہ:

نہج البلاغہ  علوم اور معارف کا وہ گراں بہا سرمایہ ہے جس کی اہمیت اور عظمت ہر دور میں مسلم  ہے اور ہر عہد کے علماء     و   ادباء نے اس کی بلندی اور رفعت کا اعتراف کیا ہے ۔یہ صرف ادبی شاہکار ہی نہیں بلکہ اسلامی تعلیمات کا الہامی صحیفہ ،حکمت و اخلاق کاسر چشمہ اور معارف ایمان کا ایک انمول خزانہ ہے ۔ افصح العرب کے آغوش میں پلنے والے اور آبِ وحی میں دھلی ہوئی زبان چوس کر پروان چڑھنے والے نے بلاغتِ کلام کے وہ جوہر دکھائے کہ ہر سمت سے "فوق کلام المخلوق و تحت کلام الخالق" کی صدائیں بلند ہونے لگیں ۔